Escher

Jip heeft van de Lego een constructie gebouwd waar water doorheen stroomt. Kijk, het water stroomt omhoog, dit is van Escher! Dat kan alleen op tekeningen, maar nooit in het echt. Kan dat ook in het echt?

Ruilen?

Jip en Pluk hebben steeds vaker samen gesprekken en discussies. Ik luister graag stiekem mee. Laatst ving ik een gesprek op dat ging over twee stukken speelgoed.

Jip: Pluk, wil je met mij ruilen?
Pluk: Nee, dat wil ik niet.
Jip: Waaróm wil je dat niet?
Pluk: Want dan ben ik vier jaar.

Het zal je maar gebeuren, zomaar twee jaar van je leven kwijt zijn…

Basketballen!

Ruim 7 jaar geleden ben ik gestopt met basketballen. Afgelopen dinsdag ben ik weer begonnen. Ik was benieuwd hoe m’n lijf het vond, 7 jaar en 2 kinderen verder. Het was heerlijk! Alle bewegingen zaten er nog in, alsof ik nooit iets anders gedaan heb. Nou ja, zo voelde het; goed wel mogelijk zag het er voor de omgeving iets minder elegant uit.

Nu is het afzien. Ik kan niet meer fatsoenlijk lopen. Al m’n spieren protesteren. Nou ja, niet àl m’n spieren. De afgelopen jaren heb ik bijna elke dag meer dan 15 kilometer gefietst, en die spieren zijn getraind. Fietsen lukt snel en zonder een centje pijn. Behalve bij het op- en afstappen dan.

En nu ben ik op zoek naar nieuwe basketbalschoenen. Die ik heb, zijn 10 jaar oud en waarschijnlijk niet goed voor m’n knieën. Ik ben hier in de stad bij 3 enorme sportwinkels geweest, en ze hadden – bij elkaar – welgeteld één paar basketbalschoenen. Herenmodel. Aan de andere kant van de stad hebben ze wel twee of drie modellen. Tja. Ik ga binnenkort in Nederland wel naar de Perrysport of zoiets.

Analyseren

Jip analyseert de wereld. Hij onderzoekt en vraagt. Hij wil weten hoe dingen in elkaar zitten en waarvan ze gemaakt zijn. Hij vraagt naar het waarom en legt verbanden. Twee voorbeelden.

Jip is gefascineerd geraakt door de ruimte en alles wat daarmee te maken heeft. Laatst beredeneerde hij dat als het hier dag is, het aan de andere kant van de aarde nacht moet zijn. Een week later was hij blij verrast toen hij ontdekte dat we in Zweden dezelfde ruimte zien als in Nederland. En vanmorgen tijdens het ontbijt:
Jip: Papa, dit huis is van onderen een beetje rond.
De Technicus: O, hoezo?
Jip: Jaha, want de aarde is rond.

Ook heeft Jip al heel lang een sterke interesse voor de natuur. Vanmiddag tijdens de lunch:
Jip: Papa, mensen hebben een harde binnenkant en insecten een harde buitenkant. (Dit heeft hij ooit een keer opgestoken.) Waarom is dat zo?
De Technicus: Dat weet ik niet. Er zijn heel veel verschillende soorten dieren.
Jip: Andersom kan niet. Als mensen een harde buitenkant hadden en insecten een zachte, en als ze ons dan zouden prikken, dan zou hun snaveltje breken.

Tja, dat zou toch wat zijn…

Jip schrijft

De opdracht:

Het antwoord:

Vliegen

De eerste keer dat ik een vliegreis maakte, was ik ergens in de twintig. Voor onze kinderen is dat anders; zij reizen met het vliegtuig sinds ze een baby waren. Bij het afgelopen vertrek naar Nederland, was het duidelijk dat Pluk al precies wist wat er ging gebeuren:

Dan gaan we eerst omhoog landen.

Verschillen

Onze Pluk heeft een paar kiezen die grijs zijn en daar willen we naar laten kijken. Vandaag is de afspraak bij de tandarts. De Technicus zit met de kinderen aan het ontbijt en vertelt over de afspraak en het waarom.

Jip: Dat is normaal.
De Technicus: Maar jouw kiezen zijn wel wit.
Jip: Iedereen is anders.
T.: Waar heb je dat geleerd?
Jip: Nou gewoon, iedereen is anders. Ik ben anders, jij bent anders, mama is anders en Pluk is anders. Bijvoorbeeld, ik vind iets lekker, maar Pluk niet. En andere mensen vinden andere dingen weer lekker.

De schat.

Rara, wat zeggen ze?

1. Nomido
2. Tanlarenpaal
3. Insefiektementen
4. Verzetje
5. De maffe nist en de patiënten

De antwoorden staan in de comments.

Perfectionistisch, perfectionistischer, perfectionistischst

Vroeger op school keek ik alles vijf keer na, omdat ik niet wilde dat er fouten in mijn werk zaten. Activiteiten waarvan ik dacht dat ik ze niet goed kon, ontweek ik. Ik probeerde in groepen te werken die nét beneden mijn niveau waren, om maar niet als mislukking gezien te worden. Als ik onbedoeld iemand had gekwetst, dan geloofde ik niet dat die persoon mij ooit nog aan zou willen kijken.

Tegenwoordig weet ik dat heel veel mensen – vooral vrouwen? – hiermee worstelen, en dat maakt het meteen een stuk makkelijker. Ik kan om mezelf lachen. Maar ik wil er ook vanaf, want het leven is te kort om me te laten beperken door dit soort onbenulligheden. Wat voor mij goed werkt, is lezen over dit onderwerp, onder andere de boeken van Brené Brown en Susan Jeffers (zie referenties onderaan). Daarnaast schrijf ik elke ochtend een half uurtje in een dagboek, waardoor ik me eerder bewust ben van de verwachtingen die ik van mezelf heb. Ik voel me nu vaker goed genoeg en geniet meer van het leven.

Het gaat steeds beter. Totdat…

Totdat ik het gevoel heb dat het vreselijk goed gaat. Zo goed, dat ik bijna van m’n perfectionisme af ben. Dat ik ga geloven dat ik nu eindelijk perfect kan zijn, zonder dat perfectionisme. En donder ik weer in de perfectionisme-val. Dan sla ik mezelf voor m’n kop: je bent gewoon een mens, sufferd!

Referenties:
Brené Brown – The gifts of imperfection
Susan Jeffers – Feel the fear and do it anyways

Band

Jip begon te wennen op de kleuterschool, waarbij vader of moeder aanwezig is, en de ander voor Pluk zorgt. De Technicus lag vervolgens een paar dagen plat met griep en we hebben geen oppas in de buurt. Dat betekende dat ik me in bochten wrong voor kinderzorg, werk in de avonduren, en een weekend vol activiteiten met en voor de kinderen. Ik ben de laatste dagen ontzettend dankbaar voor een gezond lijf met een paar stevige benen eronder en een optimistisch hoofd er bovenop.

Te midden van alle drukte gebeurde er iets moois. Door alle extra tijd die ik met Jip doorbracht, kwamen we dichter bij elkaar. Met Pluk bracht ik natuurlijk ook meer tijd door, maar dat verschil merkte ik niet zo sterk. Pluk mist mij als ik veel werk, maar de band is binnen drie minuten weer aangetrokken. Jip heeft daar meer tijd voor nodig. Na drie dagen intensief in elkaars gezelschap geweest te zijn, begint hij me weer spontaan te omhelzen. Wat heb ik dat gemist!