Pluk gebaart niet alleen, Pluk kletst ons de oren van het hoofd! Gezellig, vinden wij. Ter illustratie een beschrijving van deze avond.
Ik kom vlak voor het eten thuis. De kinderen hebben van alles te vertellen. Jip vertelt wat ze gedaan hebben, en Pluk wijst aan: die, die, daa, daa! We dollen nog wat en Jip wordt door zijn vader gekieteld. Pluk komt mee kietelen en zegt: kie kie (kielekiele).
We gaan aan tafel en ik zet Pluk in haar stoel. Koe (stoel), zegt ze. Dan kijkt ze omhoog, maakt het gebaar voor lamp en zegt am, am. Ja, de lamp moet nog aan. Na een paar happen maakt ze het gebaar voor water en zegt: waa waa! Ze wijst naar de kraan. Boven de kraan staat haar beker, met varkentje van Dick Bruna. Grrr grrr, doet Pluk, in een poging te knorren. Ze krijgt haar water en drinkt nonchalant met één hand. Uit een gewone beker – voor de tuitbeker is ze allang te groot, vindt ze zelf. Als het op is, vraagt ze: mih (meer). Het gebaar maakt ze niet, want ze geeft haar beker aan. Ze krijgt nog meer water.
Pluk heeft genoeg gedronken en keert haar beker om boven de tafel. Eej eej (o jee, o jee), zegt Pluk en wijst naar het keukenpapier. Of wij het even op willen ruimen. Ze kijkt in haar beker en zegt en gebaart: op! Pluk eet nog een hoop. Af en toe doet ze met haar lepel een vliegtuig na: Innnnnnnnggg! Het is tijd voor een toetje. Pluk maakt het gebaar voor yoghurt of appelmoes. We weten het niet, want de gebaren lijken op elkaar. We vragen wat ze bedoelt. Josj! zegt Pluk. In het andere geval had ze ap gezegd. Koh (kom), zegt ze, want ze wil een kommetje. Ze geeft het kommetje meteen terug, want er moet nog yoghurt in.
Na het eten is het al bedtijd. Pluk wordt uitgekleed en op de wc gezet. Kuk, roept ze. Er moet een krukje onder haar voeten, net als bij haar grote broer. Kraa (klaar), zegt en gebaart ze als ze klaar is. Terug op de commode. Pyjama aan. Kik kik (klik klik), zegt ze als het tijd is om de drukkers dicht te maken. Jip rent intussen wild rond met een kussen en roept: kussengevecht! Pluk is meteen alert en zegt: kuh-guh-ech. Ik poets Pluks vier tanden en neem haar mee naar de slaapkamer. Meh (melk), zegt Pluk. Ze krijgt eerst een fles en valt daarna aan de borst in slaap.
Welterusten, lieve schat, morgen weer zo’n gezellige dag!
Kungslilja 
Zeg jij dan ook steeds de juiste woorden of past dat niet in de opvoeding en zie je dat als corrigeren?
Groetjes,
Dorothé
Ik geloof dat ik meestal wel de juiste woorden zeg, en dan vaak in een zin als reactie. Als Pluk bijvoorbeeld om het krukje vraagt, dan zeg ik zoiets als: ‘alsjeblieft, hier is het krukje.’ Of als ik gevraagd heb wat ze wil eten, dan bevestig ik haar antwoord. Het is zó leuk om te zien hoe blij ze wordt als ze merkt dat ze begrepen is! :-)
Wat leuk is dat zeg! Meiden zijn kletskousjes, echt weer anders dan jongens :-)
Ik denk aan al die tijd dat ik mijn kleine kinderen niet heb verstaan, niet geluisterd omdat ik er geen chocola van kon bakken en (zeker bij twee en drie) te druk was om er echt voor te gaan zitten… zooo jammer en ook zo frustrerend voor de kindjes in kwestie denk ik dan!
Is dat typisch voor meisjes? Leuk! Ik dacht dat Pluk zoveel praat, omdat ze afkijkt van haar broer en omdat ze soms haar best moet doen om aandacht te krijgen. :-)
We hebben een groot voordeel qua verstaan met de gebarentaal. Pluk praat en gebaart vaak tegelijk. Zowel haar woorden als gebaren zijn nog onduidelijk, maar samen is het makkelijk te begrijpen. Daarnaast heeft Janneke (baasbraal) ons destijds met Jip een aantal keer gewezen op wat hij zei, en daar hebben we een hoop van geleerd. Soms verstaan we het ook niet, en dat kan inderdaad frustrerend zijn.
kan me nog herinneren hoe fijn de kinderen het vonden toen we ze gingen begrijpen.
soms begrepen we het niet op dat moment. Als we aan dachten maakten we een filmpje en keken dat later terug. Vaak was het dan onbegrijpelijk dat we op dat moment niet doorhadden wat ze zeiden, zo duidelijk zagen/hoorden we het dan op film.
Pingback: Big baby | Kungslilja