Binnen de lijntjes

Jip zit aan de knutseltafel. Hij heeft potloden en een kleurplaat voor zich. Hij pakt het ene potlood na het andere op en legt het weer neer. Tegenover hem zit Pluk vol overgave en met wilde bewegingen te kleuren. Jips blaadje blijft leeg. Hij wordt steeds stiller. Ik kan niet netjes kleuren, jij moet het doen! roept Jip en hij loopt weg.

Jip vindt wel vaker van zichzelf dat hij iets niet goed genoeg kan – zelf aankleden, binnen de lijntjes kleuren, loopfietsen… Gelukkig houdt hij van puzzelen en bouwen; daarin lijkt hij redelijk ongeremd. Vorige week las ik toevallig over een onderzoek van Carol Dweck, waarin ze schoolkinderen een makkelijke opdracht geeft, waarna de kinderen geprezen worden voor hun harde werken, dan wel hun intelligentie. De ‘harde werkers’ kozen vervolgens heel veel vaker voor een moeilijkere uitdaging dan de ‘slimme kinderen.’ Nu prijzen we onze kinderen al niet bijzonder vaak voor hun prestaties, maar hier konden we nog wel extra op letten, vonden we. Dus hoorden de kinderen de afgelopen week regelmatig wanneer ze hard gewerkt hadden of hun best hadden gedaan.

Jip lijkt er goed op te reageren. We horen hem vaker dingen zeggen als: Poeh, dat is moeilijk! en: Ik ben wel heel moe geworden. Om vervolgens vrolijk nog een keer te proberen op de glijbaan te klimmen.

De kleurplaat is nog steeds maagdelijk wit. Jip zucht. Hij wil zo graag! Dan zegt de Technicus: Zeg, hoor eens. Jongetjes van drie mógen nog helemaal niet binnen de lijntjes kunnen kleuren. Jij mag alleen maar búiten de lijntjes kleuren. Jip grijnst ondeugend. Ik ga wél binnen de lijntjes kleuren. En hij is los. Met uiterste concentratie kleurt Jip zijn eerste kleurplaat. Potloden worden zorgvuldig uitgezocht. Tong uit de mond. Als hij buiten de lijntjes raakt, gaat hij vervolgens gewoon verder. Jip is trots!